Ur. 25 lutego 1873 r. w Neapolu, zm. 2 sierpnia 1921 r. tamże.
Włoski tenor śpiewak, "król tenorów". Obdarzony pięknym głosem śpiewał w kościołach już od dzieciństwa. Studia śpiewu podjął w 1891 r., a zadebiutował w 1894 r. w Neapolu. W roku 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 r. w partii Lorisa podczas prapremiery Fedory Giordana. W latach 1898-1900 śpiewał w Teatrze Maryjskim w Petersburgu.
Jego światowa kariera rozpoczęła się w roku 1902 od występu w Cyganerii Pucciniego w Monte Carlo, później występował w La Scali i Covent Garden.
Od 1903 r. był pierwszym tenorem nowojorskiej Metropolitan Opera, goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich (m.in. Rzym, Mediolan, Londyn, Paryż).
W 1901 występował w Operze Warszawskiej.
Caruso miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych.
Zmarł 2 sierpnia 1921 roku, przyczyną śmierci 48-letniego śpiewaka było zapalenie otrzewnej powstałe w wyniku pęknięcia ropnia w opłucnej. W pogrzebie wzięły udział tysiące ludzi. Na polecenie króla specjalnie na tę okoliczność otwarto jego prywatny kościół San Francesco di Paola. Zabalsamowane ciało Carusa było wystawione przez 9 lat w szklanym sarkofagu, po czym zostało pochowane w okazałym grobowcu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Enrico_Caruso
Włoski tenor śpiewak, "król tenorów". Obdarzony pięknym głosem śpiewał w kościołach już od dzieciństwa. Studia śpiewu podjął w 1891 r., a zadebiutował w 1894 r. w Neapolu. W roku 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 r. w partii Lorisa podczas prapremiery Fedory Giordana. W latach 1898-1900 śpiewał w Teatrze Maryjskim w Petersburgu.
Jego światowa kariera rozpoczęła się w roku 1902 od występu w Cyganerii Pucciniego w Monte Carlo, później występował w La Scali i Covent Garden.
Od 1903 r. był pierwszym tenorem nowojorskiej Metropolitan Opera, goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich (m.in. Rzym, Mediolan, Londyn, Paryż).
W 1901 występował w Operze Warszawskiej.
Caruso miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych.
Zmarł 2 sierpnia 1921 roku, przyczyną śmierci 48-letniego śpiewaka było zapalenie otrzewnej powstałe w wyniku pęknięcia ropnia w opłucnej. W pogrzebie wzięły udział tysiące ludzi. Na polecenie króla specjalnie na tę okoliczność otwarto jego prywatny kościół San Francesco di Paola. Zabalsamowane ciało Carusa było wystawione przez 9 lat w szklanym sarkofagu, po czym zostało pochowane w okazałym grobowcu.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Enrico_Caruso
