Lothar, Otto

Ur. 30 lipca 1893 r. w Plaue (Turyngia), zm. 17 lipca 1970 r. w Krailling, modelarz, malarz.
W latach 1908-1911 studiował w technikum plastyki i ceramiki w Teplitz-Schönau, a w latach 1911-1912, w Drezdeńskiej Szkole Sztuk Użytkowych. W 1921 r. przeniósł się do Monachium, gdzie w latach 1912-1914 studiował u Erwina Kurza w Akademii Sztuk Pięknych. Służba wojskową odbył w latach 1914-1919. Po I wojnie światowej podjął studia (do 1921 r.) u Erwina Kurza i Hermanna Hahna w Monachium. W latach 1921-1922 odbył wyjazdy studyjne do Finlandii i Szwecji. Od 1923 r. mieszkał w Monachium. W latach 1926-1929 pracował dla różnych fabryk porcelany, w tym fabryki porcelany Rosenthal Bahnhof-Selb, fabryki porcelany Schönwald i fabryki porcelany Lorenz Hutschenreuther w Selb. Tworzył głównie akty i popiersia portretowe będące pod wpływem K. Millesa i skandynawskich rzeźbiarzy początku XX wieku. Lothar Otto był członkiem Monachijskiej Secesji i brał udział w kilku monachijskich wystawach sztuki. Lothar Otto, otworzył nowe możliwości dla koncepcji ruchu w rzeźbie. Kontur i kierunek łączą się, tworząc ornament linii. Myśli o formie zakorzenione w istocie rzeźby. Dla niego Wszystko to co jest w ruchu, jawi się jako wyzwolenie oryginalnego elementu wibracyjnego ukrytego w bloku i pniu. Jedną z pierwszych prac rzeźbiarza Otto była „Leda” (1920),dzieło ceramiczne z terakoty, które zawierało wiele elementów ozdobnych drgań i unoszenia się, charakterystycznych również dla jego figuralnych porcelanowych statuetek.  Rzeźbiarska moc i lekkość są widoczne w jego porcelanie.