Krieger, Wilhelm

Ur. 2 czerwca 1877r. w Norderney, zm. 14 września 1945r. w Röhrmoos, rzeźbiarz.
Wilhelm był synem malarza Eduarda Theodora Kriegera i uczył się malarstwa ozdobnego w Bremie. Wyjechał do Monachium w 1896 roku, nie kończąc praktyki. Tam zapisał się do Königliche Kunstgewerbeschule, szkoły sztuk użytkowych, ale opuścił szkołę po jednym semestrze. Nadal zajmował się sztuką użytkową i został członkiem Vereinigte Werkstätten München, stowarzyszenia o podobnym podejściu do ruchu sztuki i rzemiosła w Wielkiej Brytanii. W 1903 roku Krieger był współzałożycielem firmy Zierhut and Krieger w Monachium, która specjalizowała się w projektowaniu przedmiotów, biżuterii i srebra. Od 1901 roku Krieger nauczył się rzeźbić i zapoznał się z odlewami z brązu i sztuką patynowania. Na początku była to rzeźba zwierząt, a szczególnie ptaki, które go interesowały: sowy, kaczki, kawki, koguty, sokoły, myszołowy, orły, kondory, żurawie czy marabuty zasiedliły jego pracownię w rzeźbach przeważnie naturalnej wielkości, obok innych głównie zwierząt domowych, takich jak koty, psy, jelenie, a czasem małpy. Jego dorobek obejmuje około 200 rzeźb zwierząt. Jego rzeźby były odlewane w brązie, a także w porcelanie i kamionce znanych firm, takich jak Hutschenreuther, Heubach. W 1907 roku Krieger wystawił rzeźbę królików na wystawę zorganizowaną przez secesję monachijską - był to początek jego członkostwa w najważniejszych grupach, a wystawy w Berlinie, Bremie, Dreźnie, Düsseldorfie i Londynie pokazywały jego prace w kolejnych latach. W 1927 r. Rząd Bawarii nadał mu tytuł profesora honorowego. Współcześni krytycy chwalą Kriegera, za jego rzeźby i ich czystą formę. Podziwiany jest za umiejętność stylizowania zwierząt przy jednoczesnym zachowaniu ich naturalizmu. Jego talent polegał na tworzeniu dokładnych anatomicznie opisów każdego gatunku bez robienia mimiki, ale tworząc bardzo indywidualne dzieła sztuki. Dyrektor berlińskiego zoo Ludwig Heck w 1920 roku podkreślił niezwykłą umiejętność Kriegera w skutecznym odwzorowywaniu upierzenia, pokazując bardzo niewiele pojedynczych piór na równych powierzchniach.